Ik blader door alle 99 foto’s en video’s die ik op mijn telefoon heb staan van het WK. Ik hoorde eigenlijk helemaal niet op die foto’s te staan of deze te hebben, want ik zou simpelweg niet mee gaan. Ik heb het afgelopen half jaar, misschien wel langer, niet geroeid. Ik (18 jaar) ben, zoals vele jongeren hier uit de omgeving, verhuisd naar de stad waar ik studeer en had hierdoor geen tijd om te roeien. Een week voor het WK was ik terug in Woudrichem en kreeg ik weer kriebels toen mijn vader mij vertelde over het aanstaande WK en besloot ik een ticket te boeken.
Ik wist hoe speciaal de sfeer kon zijn tijdens de buitenlandse trips met de roeivereniging en had een sterk onderbuikgevoel dat ik deze niet kon missen. Nu klinkt dit allemaal zeer romantisch en dit was het ook, maar het is en blijft een trip naar Schotland. Waar het, zelfs voor Nederlanders, altijd lijkt te regenen. En ondanks het feit dat door de bijzonder goede organisatie en een goed uitgerust kamp Nederland was, je wel aan het kamperen bent in de regen en kou. Al snel werd dit goed gemaakt door de komst van twee hottubs, het werd een kenmerk van het Nederlandse kamp. Om je mee te nemen in hoe het eraan toe ging… het is één grote georganiseerde chaos. Zo belandde ik aan het eind van de week toch nog in een roeiboot tijdens een finale en nam ik samen met een Schotse meid nog een “scoopie”, een schepje poeder als energieboost voordat we begonnen aan de wedstrijd. Je kan je natuurlijk wel voorstellen dat een Schotse meid dat schepje poeder wat haar door Néderlanders werd aangeboden enigszins twijfelachtig achterover goot, door de wind half haar neus in, zie je het voor je? Er valt zo veel meer te vertellen, maar het beste is om het zelf te ervaren.
ความคิดเห็น